Cheap Thrills Eric Bosteels - Steven Vergauwen - Bert Embrechts Bar Eduard Hove (29-05-2021) report: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info club: Bar Eduard info band: Cheap Thrills © Rootsville 2021

Wederom te gast op het fraai ingerichte terras van "Bar Eduard" te Hove, voor de "Cheap Thrills" met frontman-zanger Steven Vergauwen, Eric Bosteels aan de drums onder auspiciën van de immer goedlachse Bert Embrechts die dit sjieke gezelschap had opgetrommeld voor een heerlijke muzikale rit op de achtbaan, zo zou blijken op deze zonovergoten namiddag. Drummer Eric Bosteels kon adelbrieven voorleggen van zijn deelnames aan Gorki en Hooverphonic, Bert Embrechts bast al 30 jaar aan de top bij talloze grote namen en Steven Vergauwen is vooral hot in Italië en we zouden al snel begrijpen waarom …

Hij opende met iets dat zich langzaam ontvouwde als een verleidelijke lotusbloem, Dylanesk en met een dijk van een witte soulstem, Bert Embrechts mocht zalig freewheelen on his mighty bass guitar en geest van ene Prince was nooit ver weg vanaf het begin bij deze goed geöliede machine van een band, “Tenessee Whisky & Strawberry Wine” klonk het en met Steven op zijn grommende Gibson laverend met dirty heavenly licks tussen ene Albert “Iceman” Collins en de power van een Gary Moore in deed dit powertrio al direct smaken naar meer ! De soultrain denderde verder met “Let’s Stay Together”, koninklijk gezongen als ware het “Jeff Buckley sings Al Green”, puntgaaf en vocale uithalen waar je warme rillingen van kreeg … Vervolgd werd er met “I Love you More than I can Tell” van ene Lucas Nelson (zoon van Willie, jawel, die vorige week op zijn 88ste nog een worp deed met een crooner-CD gewijd aan zijn tijdsgenoot Frank Sinatra en tevens sidekick van niemand minder dan Neil Young met zijn band Promise of the Real).

“Vree wijs” en het soulfeest ging door met Smokey Robinsons’ “My Girl”, zoetgevooisd maar zeker niet klef, (de heer Robinson, in de 80 ondertussen, maakt trouwens ook nog steeds mooie platen), zijdezacht in een heuse champagneversie, op een bedje van verse aarbeien en ahum, wilde limoenen met een strak geregisseerd middenstuk op de riffMeister. Er werd meegeklapt toen Steven Vergauwen zijn mooie falsetto weer exquis deed galmen met Marvin Gaye zijn “I Heard it through the grapevine”, met een kristalhelder klaterende gitaar en ondersteund door de stemmatig bassende bariton van Bert Embrechts. Hij perste nog een solo à la Billie Gibbons uit de vintage periode van de baardmensen en de song ebde koorgewijs elegant zachtjes weg over de glimlachende gestelde lichamen aan de tafeltjes van Bar Eduard. Dan werd er nog een retestrakke lap Daryl Hall & John Oates  tegenaan gesmeten “I Can't Go For That (No Can Do)” in de beste der tradties, Johnny Guitar Watson en Curtis Mayfield indachtig in spel en zang with beaucoup “grain” & Belgitude

Dan ging het verder met 1971, geboortejaar van ongetekende en de wereldhit “What’s Going On” langzaam, crescendo opgebouwd ter ere van Marvin Gaye, waarvan de hopelijk goed herstellende Arno ooit de privékok was toen wijlen Freddy Coussaert deze toen zieltogende soulreus opviste in Oostende, waar “Sexual Healing” opgenomen werd in een hotelkamer en dit leven, amper een jaar nadien eindigde in een danig uit de hand gelopen ruzie met zijn eigen pa die zijn eigen zijn koelbloedig doodschoot … tragiek, meerstemmig eindigend in vocale wisselwerking met Bert. Daarna waren de Eagles aan de beurt met op deze zinderende namiddag “One of these nights” met alweer sneaky solo’s en mocht Steven weer smooth uithalen met de weldadige falsetto uit zijn gouden keel. Dan vielen de sterren voortijdig van de Hoofse hemel met een denderend “Riding with the King”, bekend in de versie van BB King with Eric Clapton maar eigenlijk van John Hiatt (die ook weer een mooie plaat uit heeft), wederom massieve riffs, de cimbalen beroerd met finesse en power, en een sexy bonkende bass.

De selecte kring aan fijnproever liet het zich, én uiteraard de liederlijke bierkaart, heerlijk smaken, nu het voor een keer sinds lang eens niet regende. Wat kan het leven wreed mooi zijn in dit soort setting ! Pauze. Hopelijk zaten er festivalorganisatoren in de zaal, want wij moesten even bekomen van deze zalige splinterbom en op eenvoudig verzoek spelen deze drie supergetalenteerde toreadoren los uit de mouwen uw dorpsfeest/festival/tent of zaal/café PLAT. De smaakvok gekozen pauzemuziek (“Shaft” van Isaac Hayes en Booker T zijn “Green Onions”) deden ons reikhalzend uitkijken naar de rest van het menu … Enne, ze gingen voorwaar Elvisgewijs weer uit de startblokken on a “Mystery Train” en de gemeente Hove, Wim en Sofie zagen dat het weer goed ging zijn. “Don’t let me Down” dachten de mannen, Beatlesiaans indachtig met deze oorwurm die met de wederom gesmeerde keel stond te blinken als de Eiffeltoren, we hebben elkaar de afgelopen maanden inderdaad méér dan ooit nodig gehad.

Stalen statement, onze muzikale rollercoaster ging verder op weg naar het rijk van de vrijheid & in een meer rechtvaardige wereld minstens a thousand denkbeeldig dancers niet op hun stoeltjes met “Hounddog” en een vette flard “Wholotta Shakin’ Going On” van Bill Haley and his Comets, komeetwaardig qua intensiteit. Even werd, ter intermezzo, een aanwezig kersvers getrouwd paartje gehuldigd met dé Chuck Berry zijn “C'est la vie” (1972) en dit liet zich leven 😉 De Italian Shoes aangeriemd tijdens deze virtuele duckwalk waaide het dan weer over naar verstilling met een gedurfd, loepzuiver “I’m on Fire” met dezelfde breekbare pudeur over het tricky Lolita-verlangen als de Boss zelve. Deze Gainsbourgiaanse passage werd opgevolgd door een kolkende brok dampende bluesrock getiteld "Hard to Handle" (van Otis Redding maar bekender in de versie van the Black Crowes).

Eric Bosteels’ pauken- en cimbalenslagen, goosebumps, testosteron, limoncello, de proscuitto en prosecco, funky chunks of parma di con passion & amore alom én de buffelmozarella van dit muzikale buffet bleek nog niet uitgeput, “Let’s get it On” klonk het wederom koninklijk Princegewijs, tedere withete soul met echo’s van Beth Dito en waarempel een snuif Kiss (in 2222 voor de werkelijk allerlaatste keer in het Sportpaleis, inclusief ossetong). Dan weer shaken en schuifel op de stoeltjes dankzij een zekere Roderick Stewart met een swingend “Do Ya think I’m Sexy”, volgestouwd met muzikale Umeboshi pruimen op grappa: discotime with stiletto guitar, nog een streepje White Stripes en we naderden de finale met nog een hitsige schel Stones (“Miss You”), with a funky bass on a roll.

Het viersterren luxemenu ging over naar de bisgang in de beste Stax ’n Soultraditie en het leek wel of ene Steve Cropper Nathaniel Rateliff vervoegde tijdens diens “Never Get Old”. We need this so badly indeed ! Het waren dubbel en dik verdiende en zeker geen cheape thrills & frills die we collectief voelen bij dit duivels goede combotriumviraat, een millessime grand cru waterval volgestouwd met de allerlekkerste muzikale snoepjes, gespeeld met een passie alsof er een reutel hondsdolle hyena’s hen achterna zat … Bravissimo voor Steven, Bert en Eric en dank u voor de bloemen, Bard Eduard. Cheap Thrills ? Veni, vidi, vici !!!